در سیزدهمین جلسه لنگرگاه به بدن میپردازیم.بدن ما همیشه همراهمان است یا حتی بدن خود ماییم.با این حال چنان همیشه حاضر و بدیهی است که به ندرت جز در موقع بیماری به آن توجه میکنیم.نه از تنش و فشاری که روزانه تجربه می کند سخن می گوییم,نه از میل ها و آرزو هایش.نه به خود فرصت بازاندیشی در چارچوب ها و ارزش های پیرامون بدن را می دهیم و نه مستقلاً با بدن خود گفتگو میکنیم.آیا حرف زدن از بدن ممکن است؟از چه ابعادی می توان به آن پرداخت؟چرا ذهنمان بدن را لایق سوژه بودن نمیداند؟

تسهیلگر:دکتر سپیده اکبرپوران

دکتری جامعه شناسی و برگزار کننده گروه درمانی در موضوعات مرتبط با بدن