وقتی شما تجربه سوگ –مرگ، جدایی، هجرت یا فقدان– را از سر می‌گذرانید، پس از مدتی –کم یا زیاد– دردش التیام می‌یابد، زخم‌اش خوب می‌شود و خاطراتش کم‌رنگ و حتی گاهی فراموش. اما با هر تجربه، اتفاقی افتاده که قابل برگشت نیست. تجربه سوگ، یک لایه نامرئی –اما محسوس و واقعی– به روی همه چیز دنیای آدم می‌کشد. مثل شیشه شفاف تمام قدی که در فرودگاه، بین ما و مسافر مان کشیده شده است. مثل چیزی که انگار نیست، اما هست. ما می‌دانیم که هست و این، ما را همیشه ‌اندکی غمگین می‌کند. ‌اندکی، اماهمیشه. و ما می‌دانیم که هرگز، هیچ‌وقت، به تمامی شاد نخواهیم بود. که هرگاه دستمان را پیش آوریم تا شادی را لمس کنیم –حتی ازنزدیک، حتی در آغوشش هم که باشیم– انگشتانمان لایه‌ای نامریی از غم را لمس خواهد کرد.